Śledzimy 39 zespołów tworzących Kerrang!!: album prezentujący najlepszy rock, jaki ma do zaoferowania nowe tysiąclecie…
W 2001 r. Spotify było mrzonką. Cholera, odtwarzacze MP3 stały się popularne dzięki iTunes firmy Apple i nowomodnemu gadżetowi iPod. YouTube nie będzie istniał przez kolejne cztery lata, nie mówiąc już o tym, aby stać się nową siecią wyszukiwania muzyki. Wchodzi: Crown!
Od 1981 roku K! jest pozycją obowiązkową dla fanów heavy metalu, którzy chcą zobaczyć, którzy artyści podbijają scenę i są naprawdę warci twojego czasu. A wydanie dwupłytowego Kerrang! Album (który zbiegł się z naszą 20. rocznicą) to kompleksowa oferta dla słuchaczy, którzy chcą doświadczyć najpopularniejszych nowych brzmień rocka bez nadwyrężania swojego konta bankowego lub kupowania stosu płyt CD sięgającego pasa.
Od światowej sławy zespołów nu metalowych (Limp Bizkit, Linkin Park) po wschodzące gwiazdy brytyjskiego rocka (Feeder, Ash) i oldschoolowy heavy metal (Sepultura, Fear Factory, Machine Head), cała gama przedstawicieli kultury outsiderów zdaje się głosić: tak, wielu artystów jest u szczytu swojej potęgi lub stoi u progu przełomowego sukcesu.
Na cześć 20. rocznicy Kerrang! (Od tego czasu zrobiliśmy więcej) i pomyśleliśmy, że ciekawie będzie zobaczyć, jak tym zespołom poszło dwadzieścia lat później…
Limp Bizkit, prowadzony przez marionetkowego lidera Freda Dursta w czerwonym kapeluszu, jest uosobieniem ekscentryczności nu metalu i jawnego macho. Trzeci album o zachwycającym tytule, Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water, ugruntował ich pozycję jednego z najlepszych zespołów na świecie i osiągnął sukces 6-krotnej platynowej płyty. Wydali trzy kolejne albumy w 2021 roku, przetrwawszy krótkie odejście gitarowego maestro Wesa Borlanda, a od czerwca zapowiadają 35 instrumentów gotowych na długo oczekiwaną siódmą płytę, Stampede Of The Disco Elephants.
Latem 2001 roku zespół rockowy Puddle Of Mudd z Kansas City był nadal bardzo aktywny, a ich potrójnie platynowy debiutancki album Come Clean miał się ukazać pod koniec sierpnia. Choć nie odniósł takiego sukcesu jak drugi singiel Blurry ani czwarty album She Hates Me, to jednak porywające mrowienie i ogólny brak lirycznej samoświadomości („Uwielbiam sposób, w jaki na mnie patrzysz / Uwielbiam sposób, w jaki mnie klepiesz”) jest symbolem „violi” nowej ery metalu. Zespół nadal istnieje, wydając w 2019 roku piąty LP Welcome To Galvania, choć ostatnio przypisuje im się świetny cover utworu Nirvany About A Girl w wykonaniu frontmana Wesa Scantlina. przyciągnął większą uwagę mediów.
Co ciekawe, Deftones zaniedbali Back To School (Mini Maggit) – adaptację wspaniałego siedmiominutowego Pink Maggit – ponieważ ich próba stworzenia przeboju została podjęta na potrzeby reedycji ich przełomowego trzeciego albumu, White Pony. Nadal jest to jeden z najzabawniejszych i pełnych akcji artykułów na Kerrang! Zwróć uwagę na ten album: dzieło jednego z najlepszych zespołów swojego pokolenia, u szczytu swojej kariery. Basista Chi Cheng został poważnie ranny w wypadku samochodowym w 2008 roku i tragicznie zmarł w 2013 roku, ale ich historia sięga sześciu kolejnych albumów (dziewiąty LP, Ohms, ukaże się w 2020 roku), a Sacramento Thugs są najgłośniejsi w całym rocku. 'n'roll Jedna z szanowanych osób.
Kiedy pojawił się na ścieżce dźwiękowej młodzieżowej komedii z 2000 roku Loser z udziałem Jasona Biggsa, „Teenage Dirtbag” stał się jednym z najlepszych singli rockowych, a debiutancki album Whitusa o tym samym tytule uzyskał nawet status platynowej płyty w Wielkiej Brytanii. Chociaż jego cover klasyka Erasure A Little Respect i jego współpraca z frontmanem Iron Maiden Brucem Dickinsonem przy singlu Wannabe Gangster z 2002 roku przyciągnęły uwagę, nigdy nie osiągnęli swoich dawnych szczytów. Cztery albumy później wciąż toczą zaciętą walkę, a frontman Bruce B. Brown jest jedynym żyjącym oryginalnym członkiem. Ubiegłoroczny singiel Hump'em And Dump'em był ich ostatnim godnym uwagi wydawnictwem.
Feeder wydał dwa albumy pełne obietnic brytyjskiego rocka, ale to singiel Buck Rogers i ekscytacja albumem macierzystym Echo Park sprawiły, że stali się jednymi z najpopularniejszych zespołów w kraju. Po tym, jak w 2002 r. otrząsnęli się z samobójstwa perkusisty Johna Lee, w 2005 r. wystąpili jako headliner eksperymentalnego albumu Download Festival „Independence Day”, ale od tego czasu sprzedali się w miejscach akademickich na całym świecie z większą łatwością, a po drodze wydali siedem kolejnych świetnych wydawnictw. albumy.
Założony w 1993 roku zespół rockowy Mighty Filter z Cleveland (prowadzony przez byłego gitarzystę Nine Inch Nails, Richarda Patricka) wydał dwa albumy w latach 90. i do 2001 roku stał się stosunkowo znaną siłą. W rzeczywistości Hey Man, Nice Shot był głównym singlem z ich albumu Short Bus z 1995 roku. Pomimo rozwiązania w 2003 roku i zmiany kilku składów na przestrzeni lat, wydali pięć kolejnych albumów, a ósmy LP, Murica, uważany za bezpośrednią kontynuację Short Bus, ma zostać wydany pod koniec 2021 roku. czas na wydanie.
Spójrz na (stosunkowo) sławną gwiazdę filmów dla dorosłych z Karoliny Północnej, Chasey Lane, w tytule piosenki, a nawet laik może przygwoździć pensylwański gang rap-rockowy Bloodhound Gang. Do tej pory wydali trzy albumy, z ich klasycznym singlem Hooray For Boobies wydanym w 1999 roku, są to muzycy o szorstkich kończynach ze sceny alternatywnej, ale stały strumień komicznie obscenicznych robaków wpadających w ucho. Wydali dwa kolejne albumy po HFB (oba niedoceniane) i chociaż nigdy oficjalnie się nie rozwiązali, basista Evil Jared Hasselhoff skomentował w 2017 roku, że powrócą dopiero po impeachmentu Donalda Trumpa.
Ash odniósł wielki sukces swoim debiutanckim albumem z 1977 r., nawet przypadkowo trafiając na główną scenę w Glastonbury w 1997 r., ale frontman Tim Wheeler odmówił po letnim przyjęciu ich kolejnego albumu, Nu-Clear Sounds. Burn Baby Burn to jedna z piosenek, które napisał po powrocie do Irlandii Północnej, aby na nowo nawiązać kontakt ze swoimi korzeniami pop-rockowymi. Gitarzystka Charlotte Hatherley zmarła po 20 latach, ale zespół nadal powraca jako główna brytyjska siła rockowa w swojej oryginalnej trzyosobowej formie z uznanym przez krytyków albumem Islands z 2018 r. Ostatni album na LP i singlach.
Wydany w marcu 2001 roku na debiutanckim albumie Finelines, a następnie rozwiązany w październiku 2002 roku, był czas, gdy londyńskie trio rocka alternatywnego My Vitriol wyglądało jak błysk na patelni. To również prawdziwy wstyd, ponieważ ich shoegaze'owe brzmienie było antidotum na efektowny nowy metal, który wciąż wydawał się dominować na początku lat 2000. Na szczęście zreformowali się na potrzeby dwóch głośnych EP-ek z 2007 roku i pełnometrażowego The Secret Sessions z 2016 roku i nadal działają.
Powstały z pozostałości Soulcellar i Box, zespół heavymetalowy Raging Speedhorn z Northamptonshire był znaczącą siłą w latach 1998-2008, a The Gush pojawił się jako bonusowy singiel w brytyjskiej wersji ich debiutanckiego albumu o tym samym tytule w 2000 roku. Wydali trzy kolejne albumy przed rozwiązaniem w 2008 roku, ale od ponownego zjednoczenia w 2014 roku są silniejsi niż kiedykolwiek: Lost Ritual z 2016 roku i trafnie zatytułowany Hard To Kill z 2020 roku po raz kolejny udowadniają swoje mistrzostwo. Po tych wszystkich latach nadal są podstawą brytyjskich festiwali metalowych i zajmują ważne miejsce w tegorocznym zespole po COVID.
Alternatywne trio metalowe z Nowego Jorku, The StepKings, rozpala się jasno i szybko. Pierwsza EP Seven Easy Steps i debiutancki album z 1999 r. Let's Get It On, z którego usunięto miażdżącą nierównowagę, pozwoliły im stać się kultowymi i wspierać takich artystów jak Deathstroke i Chaos Vision, prawdziwą legendę. Jednak po 3 The Hard Way w 2002 r. wydawali się być martwi. Zapierające dech w piersiach 42 minuty rocka Kevina Moya, nazwane na cześć najnowszego albumu, są dostępne na YouTube dla każdego.
Pozostawiając równie elegancki ślad w historii muzyki, groove metalowcy z Maidenhead Vacant Stare łączą odrobinę neometalowej estetyki (gotowe na gramofonie!) z bardziej przyziemną ciężkością. Come Face Up był niekwestionowanym kluczem do ich EP Induction Crime z 2000 r., Disorder And Fear z 2000 r. i Vindication z 2002 r., ale nigdy tego nie zrobili i niestety wkrótce potem wypadli z brytyjskiej dyskusji o metalu.
Kanadyjski girlsband Kittie rozbił mizoginistyczne fundamenty nowego metalu, udowadniając, że kobiety są w stanie posługiwać się ekscentrycznym wyglądem i nieziemskimi głosami. Zbudowany wokół podstawowego duetu sióstr Morgan i Mercedes Lander, które miały odpowiednio 17 i 15 lat, gdy zadebiutowały na LP Spit w 2000 roku, kwartet z Ontario prezentuje ryczące riffy i punkową szorstkość (ciężkość Cohena i pulsujący zespół Riot zamieniający Hole i grrrl attitude L7) oraz teksty traktujące o seksizmie, nienawiści, ignorancji, zdradzie i zastraszaniu. Pięć albumów zostało wydanych w latach 2001-2011 i chociaż przez jakiś czas nie występowały, technicznie rzecz biorąc, nadal są razem.
Pojawienie się alternatywnych rockerów z Seattle VAST nastąpiło kilka lat za późno na fenomen grunge, co dowodzi, że nieodparte głosy wciąż rozbrzmiewają z amerykańskiego Pacyficznego Północnego Zachodu. Pochodzący z drugiego albumu Music For People z 2000 r. „Free” (zwłaszcza ten teledysk) wydaje się zupełnie nie na miejscu, ale pokolenie później nadal brzmi jak robak. W 2018 r. nadal są bardzo aktywni, mając na koncie pięć kolejnych albumów i niezliczone wydawnictwa peryferyjne. Ósmy album Black Magic jeszcze nie został wydany.
Zespół CA (Hed) PE (PE oznacza Planet Earth) z Huntington Beach już w 2001 roku miał pewną reputację jako założyciel rap metalu. Ich brzmienie było bardziej punkowe i gangsterskie w obliczu szalejącego boomu nu metalu, a Broke z lat 2000. dodał do tego trochę muzyki świata, z której zaczerpnął pięknie dopracowany Killing Time. Od tego czasu objęli wiele gatunków na swoich kolejnych 10 płytach LP, ale 2020, uh, Class of 2020 oznacza długo oczekiwany powrót do korzeni G-Punk.
Powstały w Getyndze w 1994 roku niemiecki zespół funkowy Guano Apes, którego liderką jest niezrównana Sandra Nasic, wyróżnia się z i tak już hałaśliwego tłumu swoją kontrowersyjną naturą. Dödel Up to czwarty singiel z ich drugiego albumu Don't Give Me Names, a przed wydaniem Offline w 2014 roku wydali jeszcze trzy albumy. Planują grać koncerty na europejskich festiwalach po ustąpieniu COVID i po raz pierwszy w erze, w której wracamy do ich muzyki, chcielibyśmy do nich dołączyć.
Znacznie większy w Ameryce niż w Europie, Jacksonville post-grunge band Cold nadal zdołał wywrzeć wpływ na brytyjskie wybrzeża na początku XX wieku, w dużej mierze dzięki 13 Ways To Bleed Onstage z 2000 roku, z którego pochodzi wściekły Just Got Wicked, oraz Year of the Spider z 2003 roku, szczególnie ponury singiel Wasted Years. Pomimo krótkiej przerwy w latach 2006-2008, nadal ustanawiali rekordy w niedocenianiu masy atmosferycznej, ostatnio w 2019 roku.
Pochodzący z Orange County w Kalifornii, zabawnie brzmiący zespół metalcore'owy Downer (który ma bardzo słaby klimat Offspring) znalazł się na tej samej scenie co Korn, Deftones i Sublime, i podpisał kontrakt z Roadrunner Records w 2001 roku, aby wydać Made his own. Album jest debiutem tytułowym dużej wytwórni. Słuchając Last Time można zobaczyć, gdzie pasują, ale czując się zagubionym w powodzi zbyt podobnych artystów w tamtym czasie, zespół postanowił zakończyć dzień we wrześniu.
Współpracując z Rage Against The Machine/Biffy Clyro „GGGarth” Richardson, czteroosobowy zespół Spineshank z Los Angeles dobrze się ugruntował na przełomie tysiącleci, ugruntowując swoją pozycję na przemysłowym końcu spektrum nu metalu dzięki „Includes”. Syntetyczny i kultowy album tamtej ery The Height Of Callousness. Ponieważ świat porusza się szybciej od nich, Spineshank wydał tylko dwa inne LP (Self-Destructive Pattern z 2003 r., Anger Denial Acceptance z 2012 r.), chociaż japońska strona B Infected z 2003 r. ukazała się na Spotify dopiero we wrześniu ubiegłego roku. bestia.
Chociaż Oakland Braves Machine Head byli postrzegani jako mistrzowie starej szkoły metalu przez większość lat 90., kiedy zdecydowali się na wejście w nowy metal, przewyższyli oczekiwania. Oprócz wytartych dresów i PVC, This Day z The Burning Red z 1999 roku udowodnili, że potrafią to zrobić jak wszyscy inni. Wracając do metalowego vana z Ashes of Empires z 2003 roku i oszałamiającym Blackening z 2007 roku, udało im się również powrócić do dobrych purystycznych książek, choć w ciągu ostatnich kilku lat. Pozostają jednym z najważniejszych zespołów w amerykańskim metalu.
Zaledwie kilka miesięcy po wydaniu debiutanckiego albumu Hybrid Theory, kalifornijski zespół już wygląda jak największy zespół rockowy na świecie, a One Step Closer to tylko jedno z wielu trwałych osiągnięć, których niewielu mogło sobie wyobrazić. Ich historia będzie tragiczna. Z awangardowym hip-hopem (A Thousand Suns), odważnym alternatywnym metalem (The Hunting Party) i ekspansywnym, eksperymentalnym popem (One More Light), żaden inny zespół w erze nowożytnej nie połączył tak zręcznie sukcesu głównego nurtu z przesuwaniem własnych granic twórczych. Pozostali przy życiu członkowie milczeli od śmierci wspaniałego frontmana Chestera Benningtona w 2017 roku, ale bez względu na to, co się stanie, ich dziedzictwo jest niezniszczalne.
Wyrazisty, chropawy dźwięk winylu w głównym singlu z 1999 r. Make Yourself Pardon Me był kluczem do uczynienia Incubus Calabasas, California absolutnie mainstreamowym. Na ich korzyść przemawia fakt, że Beach Boysom udało się odejść od ograniczającego gatunku nu metalu, do którego kiedyś byli relegowani, na rzecz lżejszego, bardziej artystycznego, cichszego brzmienia. Zgodnie z tą wyluzowaną estetyką, nie grali zbyt wiele w ostatnich latach, ale ci z nas, którzy mieli szczęście ich spotkać, mogą zaświadczyć, że nie stracili swojego spalonej słońcem opanowania.
Marilyn Manson wydał dziewięć albumów od czasu, gdy został supergwiazdą Antychrysta, w tym The Beautiful One. On, Brian Hugh Warner, w ostatnich latach spotkał się z wieloma oskarżeniami o nadużycia, zanim rozstał się ze swoim menadżerem i został zwolniony ze swojej wytwórni. W oświadczeniu z lutego 2021 r. zaprzeczył oskarżeniom przeciwko niemu.
Jedną z najbardziej pamiętnych osobliwości wczesnych lat 2000. była infiltracja ikony country hip-hopu Kid Rocka do prawdziwego świata hard rocka. Oczywiście, nu metal otworzył swoje drzwi i ukradł instrumentalny utwór Metalliki „Sad But True” na singlu „American Bad Ass” z 2000 r., dość śmiały ruch, ale zawsze był jak bolący kciuk na tylnych drzwiach. , pozostaje absolutną supergwiazdą z sześcioma albumami od 2001 r. i ponad 35 milionami płyt na całym świecie.
Mimo że spadł sześć lat po przełomowym Demanufacture z 1995 roku, główny singiel Digimortal z 2001 roku, Linchpin, stał się najbardziej dominującą piosenką, która zapewniła Fear Factory wszechobecność w klubach rockowych dwie dekady później. Prawdopodobnie najbardziej konsekwentny ciężki metal industrialny, Fear Factory wydał sześć kolejnych albumów, w tym Aggression Continuum, który ukazał się dopiero 18 czerwca 2021 roku. Chociaż frontman Burton S. Bell niedawno opuścił zespół, jego przyszłość jest świetlana i nieodkryta.
Coma America, pierwszy utwór z debiutanckiego albumu Amen o tym samym tytule i ich pierwszy singiel jako zespołu, mówi fanom niemal wszystko, co muszą wiedzieć o kalifornijskim hardcore punku. Wraz z przybyciem frontmana Caseya Chaosa ich połączenie miażdżącego, lekko politycznego punku i mrocznego nu metalu przykuło uwagę wielu niezadowolonych młodych ludzi. Znakomity We Have Come For Your Parents z 2000 r. i Death Before Musick z 2004 r. na jakiś czas wzbogaciły ich dyskografię, ale plotki o piątym albumie wspieranym przez byłego perkusistę Slayera Dave'a Lombardo rozwiały się. Żyjemy nadzieją…
Jedna z najdziwniejszych rzeczy na Kerrang! Album, który jest edytowaną wersją legendarnego nowojorskiego zespołu metalowego White Zombie, został zaoferowany trzy lata po tym, jak zespół faktycznie się rozpadł. Pamiętaj, że nie powinno to umniejszać jego mocy. Rzeczywiście, gdy frontman Robert Bartley Cummings, znany również jako Rob Zombie, osiągnął oszałamiające nowe szczyty jako artysta solowy – jego drugi album The Sinister Urge został wydany w tym samym roku – nadszedł czas, aby pozwolić nowicjuszowi na nowo przeżyć chwałę jego starego zespołu.
Powstały w 1989 roku, trzy lata przed wydaniem swojego doskonałego czwartego albumu Powertrip, zespół rockowy Monster Magnet z New Jersey prawie osiągnął szczyt w 2001 roku. Można to zobaczyć w ostentacyjnym teledysku Heads Explode do God Says No z 2001 roku, kiedy to 44-letni wówczas frontman Dave Windorf wyglądał niesamowicie fajnie. Nadal nad nim pracują, mają sześć albumów w drodze, a doskonały A Better Dystopia ukazał się dopiero w maju.
Lokalizacja Last Resort, w sercu Kerrang! Drugi krążek albumu pokazuje, że rocker z Vacaville, Papa Roach, jeszcze nie został wielką gwiazdą. Wręcz przeciwnie: jego macierzysty album Infest uzyskał status potrójnej platyny w lipcu 2001 r. Był to również początek długiej i owocnej kariery, ponieważ jechali na nowej fali metalu i udało im się przejść przez kilka zmian stylistycznych oraz zbudować katalog 10 albumów i dwóch największych hitów. Frontman Jacoby Shaddix niedawno ujawnił, że LP numer 11 jest w przygotowaniu…
Powstałe z popiołów pioniera Palm Desert, Kyuss, Queens Of The Stone Age przykuło uwagę branży swoim debiutanckim albumem o tym samym tytule w 1998 roku, ale to 2000 z kategorią wiekową R wyznaczył im drogę do prawdziwej supergwiazdorskości. Oprócz przepełnionego narkotykami hitu Feel Good Of The Summer, rockowy singiel The Lost Art Of Keeping A Secret przyniósł frontmanowi Joshowi Hommie przydomek „Ginger Elvis” i sprawił, że zespół stał się brudny, seksowny i figlarny. Przebojowy album z 2002 roku „Songs of the Deaf” uczynił z nich naprawdę ogromną grupę, a od tamtej pory ich cztery albumy stały się headlinerami prawdziwych festiwali muzycznych. Zamierzają wrócić na scenę, a w powietrzu unoszą się plotki o ósmym albumie.
Microwaved, główny singiel z trzeciego albumu Pitchshifter www.pitchshifter.com, wydanego w 1998 roku, mógł być produktem tamtej ery – pionierzy branży z Nottingham chcieli nadążyć za brzmieniem szybko zmieniającej się ery cyfrowej – ale nadal ma dziwny wpływ. Dzisiaj Force, jego drżące niuanse NIN-izmu manifestują się w najnowszym dziele współczesnego bohatera pogranicza Code Orange. Jednak ich własna produkcja byłaby od tego czasu ograniczona: Deviant z 2000 roku został wydany, a PSI z 2002 roku pozostaje ich ostatnim albumem studyjnym. Jednak w ostatnich latach powrócili do studia i nagrali ponownie kilka klasyków, więc nigdy nie wiesz, co wydarzy się dalej.
Nazwany na cześć cebulkowatego undergroundowego wzrostu i pozbawiony jaskrawo kolorowych dzwonków i gwizdków, które są znakiem rozpoznawczym gatunku, Taproot z Michigan może być jedną z mało prawdopodobnych supergwiazd ruchu nu metalu, ale uparcie się trzymają. Od waśni z Fredem Durstem z Limp Bizkit, zanim jeszcze podpisali kontrakt płytowy (chciał ich w Interscope, wybrali Atlantic) po wydanie sześciu wysoko cenionych płyt, byli niesamowici. The Episodes of 2012 był ich ostatnim dużym dziełem, ale jeśli wierzyć plotkom, siódmy album jest już w przygotowaniu.
Wraz z wydaniem Everything You Ever Wanted to Know About Silence w 2000 roku nowojorscy prowokatorzy Glassjaw ugruntowali swoją pozycję jako jeden z najważniejszych zespołów post-hardcore'owych. Ry Ry, drugi singiel z debiutanckiej płyty, ma w sobie cały ten obskurny blask i kipiącą energię, które wpłynęły na zespoły takie jak Touché Amoré i letlive. Od tego czasu ich wydawnictwa były sporadyczne, dzięki frontmanowi Darylowi Palumbo, który zmagał się z chorobą Leśniowskiego-Crohna i współpracował z innymi świetnymi zespołami Head Automatica i Color Film, ale Material Control z 2017 roku i towarzyszący mu koncert na żywo wydają się ekscytującym powrotem.
Odejście frontmana Maxa Cavalery z brazylijskiego metalowego heavy-wagu Sepultura było jedną z największych metalowych historii lat 90. Na pewno, pomyśleliśmy, nie mógł poprowadzić czegoś większego i lepszego niż zespół, który założył z bratem Igorem jako nastolatkowie? Soulfly to jego głośna odpowiedź, a inspirowany plemieniem drugi LP Primitive jest prawdopodobnie ich najlepszym. 20 lat później, pomimo aktywnego udziału Maxa w wielu innych projektach, nadal trzymają się mocno z imponującym katalogiem 11 albumów. Cholera, Ritual w 2018 roku jest równie pełen brutalnej siły, jak tutaj!
Warto zauważyć, że tytułowy utwór i główny singiel z drugiego albumu nu metalu z Massachusetts Godsmack pojawiły się nie tylko na naszej płycie CD, ale także w kampanii rekrutacyjnej US Navy Accelerate Your Life. Byli typowo amerykańską siłą na scenie muzyki heavy, z siedmioma albumami już wydanymi, a When Legends Rise z 2018 roku pokazuje poważną stałość. „20 lat po ich debiutanckim albumie i 20 milionach sprzedanych albumów”, stwierdza ich nieco przestarzała oficjalna strona internetowa, „Godsmack jest silniejszy niż kiedykolwiek”.
Jeśli nu metal był niemal wyłącznie amerykańskim fenomenem zbudowanym na bezwstydnym lęku, przesadnej bombastyczności i niemal całkowitym braku samoświadomości, londyńscy inicjatorzy One Minute Silence połączyli Atlantyk swoim miażdżącym brzmieniem. Prowadzeni przez pochodzącego z hrabstwa Tipperary Briana „Yapa” Barry'ego, z perkusistą Martinem Daviesem i basistą Gibraltaru Glennem Dianim (oraz brytyjskim gitarzystą Massimo Fiocco) na wokalu, zespół wydał trzy albumy w latach 1998-2003. Jest to jeden z najbardziej kulturalnych albumów tamtej ery. ale zespół miał problemy z przejściem do słuchaczy. EP-ka „Fragmented Armageddon” z 2013 roku była ekscytującym powrotem, ale od tego czasu było cicho przez około osiem lat.
BRBR-Dan! BRBR-Dan! BRBR-Dan! Brzmienie charakterystycznego singla metalowego zespołu Mudvayne z Illinois, Dig, było przedmiotem śmiechu w sieci w ostatnich latach, ale ich szerszy katalog wykracza daleko poza chwytliwe riffy i karnawałową estetykę, przekraczając wiele definiujących epok i obrazów. Wydawało się, że stracili parę po wydaniu swojego piątego albumu o tym samym tytule w 2009 roku, ale sceptycy żartowali, gdy zjednoczyli się w tym roku, aby być headlinerami serii amerykańskich festiwali muzycznych, w tym u boku potężnego Slipknot!
Blue Monday New Order to jedna z najbardziej kultowych piosenek wszech czasów, a do jej nagrania potrzeba naprawdę mocnych cojongów, ale zespół Orgy grający electro-rock (samozwańczy „death-pop”) z Los Angeles dostarcza stalową, niejasno industrialną werwę, która odnosi sukces. steam supply. Wydali trzecią (Punk Statik Paranoia) w 2004 roku, ale zrobili sobie przerwę od 2005 do 2010 roku i nigdy nie wrócili do formy. Doskonała EP Talk Sick została wydana w 2015 roku, ale jej kontynuacja, Entropy, jeszcze się nie ukazała.
Jeśli wspomniany wcześniej były frontman Sepultury Max Cavalera promuje Primitive, to jego byli koledzy z zespołu nadążają za drugim albumem, na którym występuje niezdarny wokalista wspierający Derrick Green zatytułowany Nation. Perkusyjny apel do fanów, którzy uważają, że lojalność jest podzielona, ​​tytułowy utwór Sepulnation nie ma tak sprężystej magii singla Maxa, ale płynna gra na gitarze Andreasa Kissera i czysty pokaz brutalnej siły nie mają innego wyjścia, jak usiąść i zwrócić uwagę. Podczas gdy wezwania do ponownego zjednoczenia oryginalnego składu Sepultury rzadko ucichły w ciągu ostatnich dwóch dekad, oś Derrick-Andreas okazała się jedną z najpotężniejszych w prawdziwym heavy metalu, a Quadra z 2020 r. jest ich dziewiątym albumem po rozstaniu. z Maxem to nowy dowód ich absolutnej przemocy dźwiękowej.
Ogłoszono potężną obsadę Florida Welcome to Rockville, a wśród gwiazd znaleźli się m.in. Tool, Slipknot i Avenged Sevenfold, którzy zagrają swój pierwszy koncert na żywo od pięciu lat!
Queens Of The Stone Age ponownie wydają swój debiutancki album Villains and …Like Clockwork na limitowanej edycji kolorowego winylu.
Członkowie zespołów Nine Inch Nails, Queens of the Stone Age, Tool i innych ponownie odwiedzają Existential Reckoning: Rewired autorstwa Puscifera.
Paramount będzie transmitować na żywo z londyńskiego stadionu Wembley ogromny pokaz Foo Fighters poświęcony Taylorowi Hawkinsowi 3 września. Ponadto dodano więcej występów, od Russa Ulricha po Travisa Barkera i Briana Johnsona.
Od niepotrzebnie długich i rozwlekłych tytułów po frazy, które sprawiają, że krzyczysz: „Co?!” — te zespoły są szczególnie pomysłowe, jeśli chodzi o tytuły swoich piosenek…
Mark Ronson wyjaśnia, dlaczego wyrzucił Dave'a Grohla ze studia podczas pracy nad Queens Of The Stone Age Villains.